Elden gelir mi her dakika daha da nefret etmemek oluşumdan süregelen? Her zaman yanlış anlar insanlar beni, ya da yadırgar, ya da küçümser, ya da dışlar beni. Her saniye daha büyük başarısızlık, 100 yıl olacak, hala değişmedi. Tüm çaba, tüm çalışma istisnasız acı, üzüntü, emeklerin harap olması ve donanımın katledilmesi ile sonuçlandı. Ne yapayım, istemeyim mi yok olmasını, çalışmayayım mı bunun için, düşlemeyeyim mi bir şeylerin yıkılmasını, yanıp-yakılıp kül olmasını, kaskların içinden içinde kurşun olan kafalar çıkmasını, beyazlı giyinen adamların karnından kanlı bıçakları, takım elbiselinin yerdeki kafasını, annelerin, babaların, çocukların içindeki çığlığın susmasını, istemeyeyim mi, düşlemeyeyim mi, arzu etmeyeyim mi bir şeylerin böyle olmasını? Ne yapayım? Salak ve acıklı bir umut yetiştirip içimde içimdeki gözü kapatıp her saniye daha da acıyla yaşayayım, ne yapayım?