Herkes bir dost kaybeder esasında
İşte o vakit mezarlıklardan güller açıverir
Kim derdi ki bir gün bir gül olacağımı
Bir mezar taşında duracağımı
Bu denli güzel olacağımı
Yanılmışım, güllerin en çirkini idim ben
Dikenimi batırdım yoldan geçen insanlığa
Kokusunda boğdum saçlarımı okşuyan yalnızlığı
Şimdi ses etmem gerekirse işte o vakit susmak gerekir
Ben zaten konuşmayı sökemedim,bilirler beni
Hâlbuki bir gül idim
Bir mezar taşında su tutardım toprağa
Yeni çiçekler açılırdı
Yeni dostlar edinirdim
Önceden belli edemezdim kendimi
Yanlış insana denk geldim o da bir karanfil idi
Sever dedim
Sevmek nedir bilemedi
Yanımdan geçiverdi, dikenimi batıramadım
Bir gece toprağın sesinden uyanıverdim
Bir de ne göreyim sevmek nedir bilmeyen karanfilin gözlerine denk geldim
O da beni sevmişti
İşte o vakit sevmek nedir ben bilemedim!