Çok uzaklarda yanlış insanlardan yanlış duygular diledim
Dudaklarımdaki korkuluklardı onları tedirgin eden
Niyetim belki de ufak bir masumiyetin tesellisiydi bu tedirgine şayen
Nereden bilebilirdim kabuk tutmuş yaraların üzerinde çocukların ip atladığını
Balkonlarımdan insanların sessizce o ipe asıldığını
O kadar çok uyuklamışım ki
Neler neler olmuş, haberim hiç yokmuş
Şimdilerde sadece geziniyorum öylesine
Öylesine bir yaşamak kokusu alıyorum ki
İçime sinmiyor
Dengim dengimden epeyce kopuyor
Yanlış hatırlar beni yine her defasında yokluyor
Ve bir çeşme başında durmuşum bu hatırlar aşkına
Tutunacak dal aramışım oradan buradan
Her seferinde sana bakıp suretimi ister olmuşum
Oysa suretimin ta kendisiydi yaşamının avuntusu
