bakış açımdan içeri süzülen güneş hüzmeleri
her zerresinde bir film karesi gibi
canlanıyor odamın duvarlarında
zemin kat balkonumda manzaram aciz insancıklar
hepsinin kirli işleri kayıtlı defterimde
avucumda kıvılcımlar biriktiriyorum
iyice tutuşsunlar diye onlara üflüyorum
yakmam gereken bir defter var elimde
bir de beden, dumanıyla arınacak çünkü bu evren
bilmezler, var bu apartmanın gözleri
ve her köşesinde kahpe insancık izleri
apartmanda boş duvar var daha
dışarı her baktığımda boş yerler azalmakta
film karesi, defter, duvar,
hepsinin içinde yazan kahpelikler
hep aynı kalır sanmam
insancık yeni pislikler üretmekte
hepsini izliyorum gözlerimle
bir gün beni fark etti insancık
duvarları gördü, defterimi okudu
yazanlar pek ilgisini çekmedi
benim onları izlemem esas konuydu
beni suçlu buldu ve şu soruyu sordu
"ne biliyorsun?"
satırlarca tekrar edebilirim ki
"Je n'ai rien vu"
"je ne sais rien"
