Ateşten yapılma camdan kozalaklarda saklı kuşlar
Bir rüzgar eserse kırılır mı kanatları
Yoksa çepeçevre sarar mı onları o yangın?
Bir de göğsümde kırık bir ayna
Her yeri kızıla boyayabilir mi bir anda?
Nasıl titriyorum parmak uçlarımdan saçlarıma
Görünüyor soğukluğun sessizliği
Onu en çok da sen bozarsın diye bu bekleyişim
Sesleniyorum
Bir ateş çevreliyor sanki beni
Sağımda mı solumda mı bilmiyorum
Maziden beri varmış gibi
Koşuyorum, dalıyorum ama düşmüyorum
Ellerimi saran bir alev sanki
İçimde sarı ışıklar
Aynaya baktığımda görüyorum kendimi
Bir gün,
Yani nihayet o gün
Hiçbir kuş korkmuyor fırtınalardan
Bir fısıltı ısıtıyor onları
Uçuyorlar sonsuz maviliğe
Dağdan esen kar yeşertiyor bulutları
Sonsuz bir gülümsemeyle uyanıyor güneş
Peki ya kırık aynam?
Gözlerimi esir almış,
Ellerimi kendine bağlamış.
Karşılığında bana bıraktığı
Yeni açmış kırmızı bir gül gonca.